داستان، همچون فرشی بافته‌شده از نخ خیال و شانه‌ی خلاقیت است که گره‌های روایت را در هم می‌پیچد. اصول و تکنیک نگارش، همچون دار قالی، ساختار اولیه را فراهم می‌آورد، اما آنچه داستان را ماندگار می‌کند، یافتن و بافتن طرح و نقشه‌ی شخصی هر نویسنده در قصه‌ی خودش است. از اینجا به بعد، نوشتن دیگر صرفاً آموختنی نیست، بلکه زیستنی است. هیچ‌کس جز خود نویسنده نمی‌تواند در داستانش زندگی کند و این زیستن را به او بیاموزد. اما آنان که پیش‌تر در جهان داستان زیسته‌اند، می‌توانند در گذرگاه‌های تنگ و تاریک، فانوس‌به‌دست، راه را روشن کنند.

در این تک‌درس‌گفتار، به موضوعات زیر می‌پردازیم:

چگونه به سبک شخصی خود در نوشتن دست پیدا کنیم.

چطور همچون منتقدان هفته‌ی مد، شخصیت‌های داستانمان را به تماشا بنشینیم.

چگونه با نادیده گرفتن مخاطب، بزرگ‌ترین خدمت را به داستان و خواننده انجام دهیم.

چگونه حتی در سبک‌های مدرن، رشته‌ی خط داستانی را از دست ندهیم.

چطور متنی آماده‌ی ترجمه و ارتباط با مخاطب جهانی خلق کنیم.

چگونه منتقد بی‌رحم متن خودمان باشیم.

و البته، حرف‌های دیگر که در جریان این نشست راه خود را به بحث باز خواهند کرد، همراه با پرسش و پاسخی که تجربه‌اش خواهیم کرد.

-----------------------

درباره مدرس:

سپیده محمدیان نویسنده و پژوهشگر حوزه ادبیات داستانی و جامعه‌شناسی، عضو انجمن قلم آمریکا و عضو هیات تحریریه انتشارات روشنگران و مطالعات زنان است.